زنان حماسه ساز واقعه ی عاشورا مگر چه کردند که چنین در تاریخ ماندگار شدند؟

میتوان در یک کلام گفت : معجزه کردند

اینان با عمل شگفت انگیز خود ذهنیت ها را دگرگون کردند و نشان دادند که شخصیت شان   در بیشتر موارد می تواند والاتر از مردان باشد و این فکر و ارزش در احیای انان و معرفی این شیر زنان در سطحی جهانی دارای نقش فوق العاده گردید

الگوی اینان زنانی چون : آسیه ، مریم ، هاجر ، ساره ، خدیجه و نهایتاً گلِ سر سبد خلقت و کوثر همیشه جوشان عشق ، حضرت فاطمه ی زهرا سلام الله علیها بودند

بهمین خاطر بود که انچنان بی باک و دلیر بودند و شهادت فرزندان ، مرگ همسران و به خون غلتیدن برادران ، نتوانست انها را از هدف متعالی ای که داشتند باز دارد

زنان در حماسه ی عاشورا ، بذر شجره ی طیبه ای را افشاندند که هنوز دیگران در حال جمع اوری محصول و خرمن کردن میوه های ان میباشند

دشمن که گمان میکرد با شهادت امام حسین و یارانش ، قیام فرو کش خواهد کرد و از شب یازدهم محرم خود را فارغ و بی مزاحمت خواهد دید ، نمیدانست تازه وارد اول معرکه شده است ، مگر اینان اجازه میدادند که خونهای عزیزانشان به هدر رود ؟

اینجاست که جمله معروف زیر عینیتی حماسی پیدا میکند :

آنان که رفتند ، کاری حسینی کردند و انان که ماندند باید کاری زینبی کنند

ای جانم به قربانت زینب که وقتی نامت میاید چشم ها همه اشکبار میگردد

زینب نگو ….. بگو شیر زنی از جنس آفتاب ، او که غافله سالار کاروان عاشوراییان بود ، شمع کوچک شام غریبان به پشتوانه ی او روشن مانده که بعد از این همه سال ، نام مبارکش فریاد رعد آسایی است که بی او نبرد مردان را ثمری اینگونه نمی ماند

نمایش عاشقی زینب در حماسه ی تاریخی کربلا جاودانه ماند و در فرهنگ عاشورا و برای عاشوراییان مظهر مقاومت ، همت ، فداکاری ، صبر ، وفا و عشق گردید

عشق خواهر به برادر در تار و پود وجودی زینب  شعله ور بود و او نمایش عاشقی خود  در صحنه ی  نینوا  را ، از دوران کودکی در خاطرش سپره بود . این عشق در واقع کانون  عشق الهی است که اگر نبود  انسان عادی نمی توانست  مظهر تحمل  این همه مصیبت باشد

شنیدن ناله های کودکان تشنه در تاسوعا و عاشورا در حالی که نگاه ملتمسانه ی انان را به نظاره ایستاده بود ، قصه ی غصه ی حضورش در روز عاشورا در صحنه ی نبرد و بخصوص ان دَم که بر بالین علمدارِ کربلا ، دست و عَلَم و مَشک را جدا از هم  می بیند و صدای یا حسین اش از حرم تا قتلگه ، سینه ی اسمان را می شکافد و او تا مَقتَل ، برادر را همراهی میکند تا به سفارش مادر  ، گلویی را که دقایقی دیگر  به تیغ کین بریده خواهد شد در آخرین وداع ببوسد

اوست که داغ اسارت کودکان عاشورا  را به دل دارد و ضرب تازیانه ی اشقیا بر بازوان نحیف رقیه و سکینه را شاهد بوده ، او که در کنار تربت پاک  برادر ، در اربعین امام حسین ، خود را شرمنده ی برادر بخاطر از دست دادن دُردانه ی سه ساله می داند ، آسمان را شرمسار نمایش عاشقی خود می کند

وقتی در مجلس یزیدِ ملعون فریاد میزند که « ما رَاَیتَ الا جَمیلا » ( که جز زیبایی چیزی نمیبینم ) این زیبایی چیزی نیست جز عشق به خداوند منان و با این نوع عاشقی نشان میدهد که اِبقاء « قَد قامت الصلوة » نماز  خونین ظهر عاشورا فقط به استمرار ولایت خواهد بود